Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 - Η ΚΤΙΣΗ ΤΟΥ Αη ΓΙΩΡΓΗ

Η θρησκευτική αυτή διάθεση και πνοή, ευνοημένη, από την οικονομική άνοδο και την πληθυσμιακή αύξηση των Λιγκοβανιωτών βρίσκει την εκδήλωσή της στην κτίση νέας εκκλησίας στο όνομα του Αγίου Γεωργίου παρά την απαγορευτική διάταξη των Τούρκων. 


Πάνω από την δυτική είσοδο του Ναού και εντός τυμπάνου βρίσκεται ζωγραφισμένη σε μουσαμά η εικόνα του Αγίου Γεωργίου και φέρει χρονολογία 1884. 



Ο μόνος τρόπος για την κτίση νέας εκκλησίας ήταν η έκδοση ειδικού βασιλικού διατάγματος (φιρμανιού) από την Κωνσταντινούπολη, την έδρα του Σουλτάνου. Για να εκδοθεί όμως αυτό από την «Υψηλή Πύλη» χρειαζόταν μεγάλο χρηματικό ποσό σε χρυσές λίρες για δωροδοκίες, καθώς και πολύμηνα και επικίνδυνα ταξίδια στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς να είναι σίγουρο το αποτέλεσμα.

Την άδεια απέσπασε τελικά αντιπροσωπεία Λιγκοβανιωτών στις 14 Σεπτεμβρίου 1802.

Η άδεια δόθηκε αλλά με την προϋπόθεση σε δύο μήνες ο ναός να έχει αποπερατωθεί.  Πράγματι οι Λιγκοβανιώτες δουλεύοντας νυχθημερόν άνδρες και γυναίκες κατόρθωσαν να είναι συνεπής στην προθεσμία του Σουλτάνου. Επειδή όμως οι Τούρκοι δεν άφηναν να υψωθεί πολύ, αναγκάστηκαν να σκάψουν και να τον προχωρήσουν προς το βάθος.  Αυτό εξάλλου ήταν απαγορευτικό για την είσοδο των ζώων των κατακτητών καθότι τις σκάλες που είχαν κατασκευάσει από την εσωτερική πλευρά δεν μπορούσαν να τις διαβούν.  Αλλά και έμμεσα επέβαλαν στους Τούρκους να υποκλίνονται κατά την είσοδό τους γιατί έπρεπε να σκύψουν για να μπουν στο Ναό. 




Η εντοιχισμένη πλάκα που δηλώνει την ημερομηνία
αποπεράτωσης του Ναού.
(Η λέξη ΠΙΤΗSΦΑ σύμφωνα με το γλωσσικό ιδίωμα της περιοχής σήμαινε τελείωσε).



Ο ναός αποπερατώθηκε σύμφωνα με την υπάρχουσα επιγραφή στις 17 Νοεμβρίου 1802.



Η κύρια είσοδος του Αγίου Γεωργίου την περίοδο του μεσοπολέμου.



          Δεν είχε επιτραπεί βέβαια η κτίση κωδωνοστασίου. Η κωδωνοκρουσία  ήταν απαγορευμένη επί τουρκοκρατίας, για το λόγο αυτό στον Άγιο Γεώργιο δεν υπήρχε καμπαναριό, και αντ’ αυτού οι Λιγκοβανιώτες είχαν το σήμαντρο (τσουκάλτσι) ή τζαλπαράν προκειμένου να ειδοποιούν τους συγχωριανούς τους να προσέλθουν στην εκκλησία. 



Η κύρια είσοδος του Αγίου Γεωργίου όπως είναι σήμερα.

Η εκκλησία του Α^η Γιώργη αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά μιας εποχής και παράλληλα επηρεάζει τις λατρευτικές ανάγκες των ενοριτών.

Το Τέμπλο του Αγίου Γεωργίου.

Η σπουδαιότητα όμως του ναού δεν βρίσκεται στην ταπεινή εξωτερική του κατασκευή, η οποία σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο δεν έπρεπε να είναι σπουδαιότερη των τζαμιών, αλλά στον εσωτερικό του διάκοσμο, ο οποίος έδωσε μια ξεχωριστή υποβλητική και κατανυκτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό του ναού.

Ο διάκοσμος αυτός αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των μεταβυζαντινών ναών.

Ενδιαφέρον ωστόσο προκαλεί ο μεγάλος αριθμός φορητών εικόνων της εποχής σε παχύ ξύλο. 

Αν και δεν έχουν ακόμα μελετηθεί πλήρως, ωστόσο συμπεραίνεται ότι μια κατηγορία των φορητών αυτών εικόνων του Α^η Γιώργη ανήκει, μαζί με εκείνες του Αγίου Όρους, στα καλύτερα δείγματα φορητών εικόνων της εποχής.

Αποτέλεσε το μήλο της έριδος μεταξύ των Βουλγάρων και Ελλήνων.  Ωστόσο οι Ξυλοπολίτες πολλά οφείλουν στον Άγιο γιατί χάρη σ’ αυτόν διατήρησαν την υπεροχή και συντήρησαν την πολιτισμική τους ακτινοβολία. 



Άποψη του Άη Γιώργη.

Η αίσθηση της γαλήνης που νιώθει κανείς φτάνοντας στον Α^η Γιώργη είναι απόλυτη και καθηλωτική.